Druk op de afbeelding om je geweldige cadeau te bestellen. 
Kies je productkleur, maat of voeg een tekst of foto erbij als je het nog mooier wilt maken.(Bij sommige illustraties of tekst is de kleur ook naar jouw smaak te passen)

Er komt een moment waarop je weet: dit werkt niet meer. Het moment waarop alles wat ooit vanzelf ging, begint te wringen. Woorden vallen niet meer zoals ze vielen. Stiltes worden zwaarder. Je lacht nog wel, maar het haalt je niet op. Je vraagt je af of dit het dan is. Of je niet te snel opgeeft. Of je te veel verwacht. Of gewoon… te ingewikkeld bent.

Ik heb daar lang gezeten. In dat tussenstuk van weten en doen. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik niet durfde. Vasthouden voelde veiliger. Zelfs als het me leeg trok. Zelfs als ik langzaam verdween in het verhaal dat ooit liefde heette.

De illusie van grip

Loslaten klinkt alsof je iets actiefs doet, maar het is vaak het gevolg van alles wat al kapot is gegaan. Alsof je handen niet meer kunnen houden wat allang gebroken is. Toch voelt het als falen. Alsof jij degene bent die iets laat vallen. Alsof jij degene bent die tekortschiet. Niemand zegt dat er ook kracht zit in stoppen. In nee zeggen. In het kiezen voor jezelf.

Maar voor je bij dat punt bent, dwaal je. Je houdt vast aan herinneringen die mooier lijken dan ze waren. Je herhaalt gesprekken in je hoofd die nooit echt zijn gevoerd. Je zoekt naar signalen die bevestigen dat het nog wel kan. Dat jij niet gek bent. Dat het niet allemaal aan jou ligt. Je wordt moe van jezelf. Moe van je twijfels. Moe van je hoop.

De ik die verdwijnt

Ik denk dat dat het zwaarste is. Niet de ander verliezen, maar jezelf kwijtraken in het proces. Je herkent jezelf niet meer. Je schrikt van je gedachten, je woorden, je gedrag. Je weet dat dit niet jouw beste versie is, maar je weet ook niet hoe je haar terug moet vinden. Dus blijf je. Iets langer. En dan nog wat langer. Tot zelfs je hart op een dag zegt: genoeg.

Dat moment kwam niet met vuurwerk. Geen dramatische ruzie. Geen deuren die dichtsloegen. Alleen een stilte die te stil was. Een blik die niets meer zei. Een aanraking die koud bleef. En ik, die daar stond en besefte: ik ben al weg. Alleen mijn lichaam moet nog volgen.

Losmaken in lagen

Toch is gaan geen sprint. Het is een traag proces van losmaken. Van het oude verhaal afwikkelen. Van afscheid nemen van wat had kunnen zijn. En ja, van jezelf kwijtraken. Want wie ben je als je niet meer degene bent die dit probeert te redden? Wat blijft er over als je stopt met pleasen, met hopen, met vasthouden?

Wat overblijft is leegte. Maar niet de lege leegte die je vreest. Eerder een soort ademruimte. Een wit vlak. Een schone pagina. Het is verwarrend. Je weet niet wat je ermee aan moet. Je denkt soms dat je een fout hebt gemaakt. Je mist dingen die je helemaal niet gelukkig maakten. Je schrikt van de rust. Je schrikt van jezelf.

Iets in mij fluistert

En toch. Elke dag iets meer adem. Iets meer licht. Iets meer jij. Niet in grote stappen, maar in kleine bewegingen. Een zin in een boek die binnenkomt. Een liedje dat je laat huilen. Een wandeling zonder haast. Iemand die vraagt hoe het écht met je gaat. Iets in jou dat fluistert: welkom terug.

Ik denk dat loslaten zwaarder is dan vasthouden omdat het geen keuze is tussen twee mensen, maar een keuze tussen blijven wie je was of worden wie je bent. En daar zit pijn in. Rouw. Verwarring. Maar ook iets zachts. Iets dat groeit. Iets dat je niet kunt forceren, maar dat vanzelf komt als je stil durft te zijn.

Met zachtheid terugkijken

Er zijn dagen dat ik nog terugdenk. Niet met spijt, maar met zachtheid. Voor wie ik toen was. Voor hoe hard ik heb gevochten. Voor alles wat ik heb geprobeerd. En ook voor het moment dat ik koos om mezelf niet verder kwijt te raken.

Loslaten is niet het einde. Het is een andere vorm van liefde. Eentje die bij jezelf begint.

Wat overblijft als je jezelf terugvindt

Ik dacht altijd dat ik compleet was in verbinding met een ander. Maar pas toen ik alleen stond, merkte ik hoeveel van mezelf ik had ingeleverd. Kleine dingen. Mijn spontaniteit. Mijn rust. Mijn manier van kijken naar de wereld. Het was alsof ik die langzaam terugvond. Niet in één grote herontdekking, maar in fragmenten. Alsof ik mezelf opnieuw mocht ontmoeten.

Soms voelde dat bevrijdend. Soms confronterend. Er waren dagen dat ik me leeg voelde, alsof ik nergens bij hoorde. Maar juist in dat nergens ontstond ruimte. Ik hoefde niet meer te passen. Ik hoefde niet meer goedgekeurd te worden. Mijn grenzen werden helder. Niet als muren, maar als zachte lijnen die zeiden: hier begint mijn vrede.

De kunst van zacht zijn voor jezelf

Wat ik heb moeten leren, is zachtheid. Voor mezelf. Voor mijn proces. Voor mijn verdriet. Ik was gewend streng te zijn, door te zetten, me niet aan te stellen. Maar loslaten vraagt iets anders. Geen discipline, maar mildheid. Niet harder worden, maar juist zachter durven zijn.

Ik heb geleerd mezelf te troosten. Niet met grote woorden, maar met kleine gebaren. Een warme trui. Een rustige ochtend. Even liggen zonder iets te moeten. Niet alles hoeft opgelost. Soms mag iets gewoon pijn doen zonder direct doel. Dat inzicht gaf rust. En ruimte om weer te voelen wie ik ben, zonder het gewicht van wat ik achterliet.

En dan… vertrouwen

Vertrouwen kwam langzaam. Niet in de vorm van zekerheid, maar als een subtiele overtuiging dat ik mezelf wel aankan. Dat ik ook in onbekend terrein adem kan halen. Niet alles hoeft zeker te zijn. Ik hoef het niet allemaal te begrijpen. Als ik dichtbij mezelf blijf, is dat genoeg.

Er zijn geen garanties. Liefde kan opnieuw komen. In een andere vorm. In vriendschappen. In de band met jezelf. Misschien zelfs weer in een ander. Maar het verschil is: ik kies niet meer vanuit leegte. Niet meer vanuit het willen vullen van een gemis. Maar vanuit rust. Vanuit heelheid.

Misschien is dat vrijheid

Vrijheid is geen groot gebaar. Het is niet luid of groots. Het is stil. Het zit in ademruimte. In het besef dat je mag zijn wie je bent, met alles wat er is. Met je verleden, je scheuren, je zachtheid. Vrijheid zit in weten dat je niets hoeft vast te houden dat jou niet langer dient.

Loslaten was geen einde. Het was een begin. Van thuiskomen bij mezelf.

En dat, daar hou ik me nu aan vast. Zacht. Niet krampachtig. Maar met open handen.