Druk op de afbeelding om je geweldige cadeau te bestellen.
Kies je productkleur, maat of voeg een tekst of foto erbij als je het nog mooier wilt maken.(Bij sommige illustraties of tekst is de kleur ook naar jouw smaak te passen)
Waarom een simpele verwijzing zoveel losmaakt
De meeste mensen denken dat je alleen contact opneemt met een huisarts als je lichamelijke of psychische klachten hebt. Maar er is iets anders wat minstens zo zwaar weegt: het eindeloze gedoe eromheen. De context die je moet geven. De uitleg die steeds opnieuw gevraagd wordt. Het steeds weer herhalen van wie je bent, wat er speelt en wat je al gedaan hebt. Terwijl je juist helder bent. Duidelijk probeert te zijn. Gericht op wat nodig is.
Ik had alleen een verwijzing nodig. Geen intake, geen analyse. Ik wist wat ik wilde en ik wist waarom. Toch werd me verzocht om langs te komen op het spreekuur. Om mijn verhaal nog eens mondeling toe te lichten. En terwijl ik die woorden las, voelde ik het al: die drempel. Niet omdat ik iets te verbergen heb, maar omdat ik hier al ben geweest. Vaker dan me lief is.
Steeds weer uitleggen wie je bent
Elke nieuwe arts, elke nieuwe assistente, elke nieuwe afspraak is een herinnering aan hoe weinig er écht wordt gelezen. Er staat iets in een dossier, ja. Maar het leeft niet. En al helemaal niet als je net buiten de lijntjes kleurt. Als je niet in het standaardprotocol past. Als je grenzen stelt waar geen formulier voor bestaat.
Een dossier dat niet alles zegt
Wat ik vraag, lijkt klein. Maar het gaat ergens over. Ik probeer mijn dossier zuiver te houden. Geen ongewenste toevoegingen, geen onnodige registraties, geen automatische verwijzingen naar zorg die ik niet vraag. Want ik weet hoe hardnekkig systemen zijn. Eén verkeerde koppeling en je bent weer terug bij af. Bij het uitleggen waarom je niet bij een praktijkondersteuner wil zitten. Waarom je dat hoofdstuk al af hebt gesloten. Waarom je niet opnieuw wilt beginnen terwijl je nog bezig bent met bouwen.
Grenzen bewaken in een systeem vol routines
Zorgverlening gaat over vertrouwen. Dat wordt vaak gezegd, maar wat betekent het in de praktijk? Voor mij betekent het: gehoord worden zonder dat ik moet uitwijken. Serieus genomen worden zonder dat ik alles op tafel hoef te leggen. Regie houden over hoe mijn verhaal verteld wordt. Niet als slachtoffer, niet als casus, maar als mens.
En ja, misschien had ik in mijn dossier kunnen kijken. Dan had ik geweten dat ik eerder contact had gehad met iemand anders. Dan had ik deze verwarring kunnen voorkomen. Maar dat ís precies het probleem. Dat ik moet graven om te weten wie mijn arts is. Dat ik van contact naar contact ga zonder dat er echt iemand meeloopt. Zonder herkenning. Zonder dat je als mens gezien wordt. En als je al niet meer weet wie je arts is, hoe kun je dan nog vertrouwen op continuïteit?
Zorg die luistert, ook tussen de regels
De kans is groot dat ik binnenkort moet verhuizen. Weer een nieuw dorp, weer een nieuwe praktijk, weer een nieuw dossier. En weer de kans dat iemand anders conclusies trekt op basis van fragmenten. Zonder context. Zonder nuance. Op basis van één consult, één aantekening, één verkeerd begrepen hulpvraag.
Daarom schrijf ik zorgvuldig. Daarom hou ik mijn communicatie strak. Omdat ik wíl dat er iets blijft kloppen als ik zelf even niet meer kan uitleggen hoe het zit. Omdat ik wil voorkomen dat ik ooit op een wachtlijst beland waar ik niet thuishoor. Of dat een verwijzing wordt geweigerd omdat iemand denkt dat het “bij iets anders hoort”. Terwijl ik het zelf allang heb gescheiden.
Wanneer vertrouwen geen bijzaak is
Ik weet dat ik niet de enige ben. Er zijn duizenden mensen die zich hier in herkennen. Mensen die hun energie moeten verdelen. Die kiezen voor precisie, niet uit afstand, maar uit noodzaak. Die weten hoe snel een dossier een eigen leven gaat leiden. Die geleerd hebben om hun eigen proces te bewaken omdat niemand anders dat doet.
Niet praten om te praten
Misschien is dat wat zorgverlening soms vergeet: dat luisteren niet alleen gebeurt in een spreekkamer. Maar ook tussen de regels. In een bericht dat bewust kort is. In een patiënt die niet belt, maar schrijft. Die niet alles zegt, maar precies genoeg. Omdat ze wil dat het goed komt, niet dat het groter wordt gemaakt dan nodig.
De vraag is niet of iemand het goed bedoelt. De vraag is of je ruimte geeft aan degene die het aangaat. Of je kunt afzien van controle, van routine, van ‘zo doen we het altijd’. En of je durft te vertrouwen op de ander, net zoals je wil dat de ander op jou vertrouwt.
Ik ben geen combinatie van klachten
Zorg is geen procedure. Het is een wisselwerking. En soms betekent dat: niet praten, maar uitvoeren. Geen intake, maar doorverwijzen. Geen aannames, maar navragen. Niet standaardiseren, maar stilstaan.
Ik ben geen nummer. Geen protocol. Geen combinatie van klachten en kenmerken. Ik ben iemand die helder is in wat ik nodig heb. En soms is dat precies genoeg.
Herken jij dit ook? Deel je ervaring in de reacties hieronder. Soms hoeft erkenning niet groots te zijn, alleen echt.