In het stille weefsel van de tijd, waar herinneringen dansen als schaduwen, rust het verlies van een moeder als een zwaarmoedige melodie. Haar aanwezigheid, een zon die plotseling achter de horizon verdween, liet een leegte achter die elke vezel van mijn wezen raakt.
Mijn moeder, een engel in menselijke vorm, weefde liefde in elke draad van mijn bestaan. Haar ogen, poorten naar een wereld van onvoorwaardelijke genegenheid, hebben nu hun fysieke blik gesloten, maar schijnen helderder dan ooit in de diepten van mijn ziel. Haar aanraking, zo geruststellend als een zacht briesje, lijkt nog steeds de lucht te doorklieven, fluisterend in de bladeren van mijn herinneringen.
De dagen sijpelen nu als zand door mijn vingers, maar de echo’s van haar lach blijven als melodieën in mijn hart. Haar levenslessen, als kostbare juwelen, schitteren in mijn bewustzijn en begeleiden me als een innerlijke kompas door de kronkelende paden van het leven.
Soms lijkt het alsof ik haar nog kan horen, alsof de muren van de tijd tijdelijk vervagen en haar stem zich vermengt met de stilte van de ruimte om me heen. Ik koester deze momenten, waarin haar spirit mijn wereld doordringt, als een kostbare schat die ik angstvallig bewaar.
Het verlies van mijn moeder heeft een landschap van verdriet geschapen, waarin ik soms verdwaal. De tranen, als regendruppels op het venster van mijn ziel, weerspiegelen het verdriet dat zich in stilte afspeelt. Maar te midden van deze regenbuien bloeien ook de bloemen van haar erfenis, en ik voel haar aanwezigheid als een warme gloed, zelfs in de koudste nachten van eenzaamheid.
Haar afwezigheid is als een schaduw die mijn pad vergezelt, maar het is ook een herinnering om elke dag te koesteren. In de stille momenten, wanneer de wereld tot rust komt en de sterren hun verhalen fluisteren, voel ik haar nabijheid als een kalmerende bries, een geruststelling dat liefde niet gebonden is aan fysieke grenzen.
Mijn moeder leeft voort in de weefsel van mijn gedachten, in de liederen die ze zong en de verhalen die ze vertelde. Haar nalatenschap is als een kostbare erfenis, een erfenis van liefde die dieper reikt dan de grenzen van de tijd. En hoewel ze niet meer tastbaar aanwezig is, zal haar invloed eeuwig doorgaan in de symfonie van mijn leven.