Ozempic de nieuwe status op recept en honger als lifestyle, want Ozempic is geen dieetmiddel maar een statussymbool, een prik voor wie geen zin heeft om te reflecteren, te bewegen of te praten over wat er echt speelt. Minder trek, minder gevoel, meer acceptatie. Daar draait het om.
Het gaat niet meer over gezondheid maar over passen: in maatje 38, in het netwerk, in het plaatje. Geen wijntje weigeren op een borrel, geen salade met droge kip meer. Gewoon meedoen, als je het kunt betalen.
De medische make-over van een sociaal probleem, waarom iemand eet? Trauma, stress, een leven lang schaamte. Maar dat kost tijd en empathie. Sommige artsen kiezen liever voor een naald en gemak. Weg met complexiteit, spuit erin, succes ermee, off-label natuurlijk, want de bijsluiter is voor sukkels.
Échte kracht komt van binnenuit, beetje hulp is altijd handig
- Geef je lichaam wat het nodig heeft – bekijk alle de supplementen -.
Misselijkheid, diarree, depressie en apathie staan allemaal op het menu. Maar zolang je afvalt, kijkt niemand verder. Je ziet er goed uit, dus het zal wel goed zijn.
Veel bekende Nederlanders gebruiken het ook, ze houden dat natuurlijk angstvallig stil. Hun fans zien de verandering, willen hetzelfde en gaan op zoek. Uiteindelijk komt het toch uit, en dan is de schade al gedaan. Het nieuwe schoonheidsideaal is weer een stap verder verwijderd van de werkelijkheid.
De honger is niet weg. De zin is uitgeschakeld. En dat werkt in deze wereld. Je kunt nu mee-eten zonder te eten, drinken en vaak alcohol zonder trek, meedoen zonder te voelen. Je hoort erbij, zolang niemand doorheeft dat je lichaam op halve kracht draait.
Niemand vraagt hoeveel het je kost: financieel, lichamelijk of mentaal. Je kaaklijn is terug, je dijen raken elkaar niet meer. Dan is alles geoorloofd.
Voor Ozempic was er de maagverkleining: een fysieke marteling verpakt als daadkracht. Darmen inkorten, maag verkleinen, maandenlang braken. Maar het leverde iets op: zichtbare discipline. Lijden werd beloond.
Toen kwamen de shakes, ballonnen en apps. Halve oplossingen voor een probleem dat niemand bij de wortel durft aan te pakken.
Ozempic is de nieuwe shortcut, geen littekens, geen revalidatie en vooral geen gedoe. Alleen een naald en een illusie van controle.
Je weet dat Ozempic veel geld kost. Tenzij je echt ziek bent, krijg je het niet. Ben je gewoon te zwaar? Dan mag je het zelf betalen of lijden met een foldertje, advies voor een voedingsconsulenten en wandeladvies voor velen
Wie geld heeft, mag honger kopen. Wie geen geld heeft, krijgt moraal. Het verschil tussen privilege en pech past in een spuitje.
Artsen die dit voorschrijven zonder medische reden zijn geen zorgverleners maar handelaars in illusie. Niet allemaal, maar genoeg om het probleem zichtbaar te maken. Ze prikken je een toekomst in die niet houdbaar is. De farmaceutische industrie telt de winst.
Echte diabetici zitten zonder, influencers spuiten door, de wereld op z’n kop met een platte buik als beloning.
Het is geen dieet, wees bewust, het is een verdoving…
Ozempic is geen oplossing maar een symptoombestrijder met een prijskaartje. Je eet minder omdat je minder voelt, minder wil, minder leeft. En dat noemen we succes.
Wie betaalt, mag zich verdoven, de rest moet uitleggen waarom ze nog bestaan.
Hallo, dit is geen einde, dit is de spiegel voor iedereen die uitreikt naar deze shot.
Stop met het prijzen van afgetrainde lichamen zonder context. Stop met artsen die zich gedragen als influencers. Stop met het normaliseren van middelen die bedoeld zijn voor echte ziekte.
Ozempic is geen wondermiddel. Het is luxeverslaving in medische verpakking. En ja, het is de nieuwe cocaïne, alleen met goedkeuring van de apotheek.
Wie niet meedoet, telt niet mee. Misschien is het tijd om te stoppen met willen meetellen in een wereld die je alleen waardeert als je jezelf ontkent.
Dan hobbel ik nog liever door met mijn maatje… tja wie bepaalt de maat? Als je daar al niet voorbij kan kijken?