Druk op de afbeelding om je geweldige cadeau te bestellen. 
Kies je productkleur, maat of voeg een tekst of foto erbij als je het nog mooier wilt maken.(Bij sommige illustraties of tekst is de kleur ook naar jouw smaak te passen)

Een moeder over gemis, stilte en verbondenheid

Tussen mij en jullie staat iets van steen,
Geen echte muur, maar toch hard en gemeen.
Gebouwd uit stilte, uit dingen verzwegen,
Uit momenten waarin ik niets mocht bewegen.

Ik sprak niet luid, ik hield mij stil,
Omdat ik dacht: liefde schreeuwt niet, maar wil.
Ik wilde nabij zijn, zacht in gebaar,
Maar mijn stilte raakte jullie blijkbaar niet klaar.

Jullie ogen gaan langs me, zonder echt zicht,
Alsof ik vervaag in het dagelijkse licht.
Ik ben jullie moeder, dat blijft altijd waar,
Maar soms voelt het alsof ik onzichtbaar was, jaar na jaar.

We delen ons bloed, ons begin, onze naam,
Maar ik voel me verdwaald sinds het leven jullie nam.
In jullie jeugd ben ik langzaam vervlogen,
Niet uit onwil, maar door wat nooit werd gesproken.

Ik had geen woorden die hard konden klinken,
Geen stem die kon duwen, geen woede om te linken.
Ik hield me klein, koos voor vrede en rust,
Maar het leek of mijn liefde verdween in de kust.

Wie schreeuwt, wordt gehoord dat weet ik nu wel,
Maar ik koos voor zachtheid, dat was mijn model.
Toch werd ik zo iemand die niets meer bewoog,
Die wachtte in stilte, terwijl de afstand maar groeide, zo hoog.

Ik wilde erbij zijn, als moeder, als mens,
Maar voelde me steeds meer een vage grens.
Een schaduw die leeft aan de rand van het beeld,
Terwijl mijn hart juist voor jullie heeft gedeeld.

Jullie spraken, jullie lachten, gingen je gang,
En ik bleef achter te zacht, te bang.
Ik keek naar jullie, mijn trots, mijn bestaan,
Maar voelde de muur telkens tussen ons staan.

Geen hand reikte uit, geen blik bleef staan,
Alsof ik voorbij was gegaan.
Alsof mijn liefde, mijn zorgen, mijn pijn,
Opeens niets meer waardig kon zijn.

Ik heb gegeven, gezorgd en gebouwd,
Mijn handen versleten, mijn woorden vertrouwd.
Maar nooit was het luid genoeg, nooit direct,
Misschien was ik te stil, te omzichtig, te echt.

Ik ben niet volmaakt, ik heb fouten gemaakt,
Soms te veel gezwegen, soms verkeerd geraakt.
Maar mijn hart was steeds vol van jullie alleen,
Zelfs nu ik vaak tegenover jullie sta, alleen.

Ik voel de afstand, de stilte, de kou,
En vraag me af: waar raakte ik jou?
Was het een moment, of ging het geleidelijk mis?
Zat ik te dicht bij, of net in gemis?

Jullie groeiden verder, ik bleef daar staan,
Te wachten tot iemand zou vragen: “hoe moet jij nu gaan?”
Maar geen van jullie keek nog echt om,
Alsof ik een bijrol was die per ongeluk kwam.

En toch, in mijn dromen blijf ik dichtbij,
Zie ik de tijd waarin jullie nog speelden bij mij.
Waarin ik nog voelde: ik hoor er echt bij,
Niet als voorbijganger, maar als moeder, als wij.

Ik draag jullie nog steeds, elk deel in mijn lijf,
Jullie zijn mijn reden, mijn hoop, mijn drijf.
Maar jullie gezichten, jullie leven, zo ver,
Alsof ik een moeder op afstand ben, zonder verweer.

Ik roep niet, ik dwing niet, ik sla geen alarm,
Ik blijf op mijn plek, stil en warm.
Maar diep in mijn binnenste brandt een klein vuur,
Dat hoopt op een breuk in die koude muur.

Misschien komt er ooit nog een zachte dag,
Waarop één van jullie iets in mij zag.
Waarop één blik zegt: “we zijn je niet kwijt,”
En de afstand smelt in een woord, in een tijd.

Dan reik ik mijn hand, zonder verwijt,
Alleen met het verlangen: wees me niet kwijt.
Want ik ben nog steeds wie ik altijd was,
Jullie moeder, die wachtte in stilte, in pas.