Druk op de afbeelding om je geweldige cadeau te bestellen.
Kies je productkleur, maat of voeg een tekst of foto erbij als je het nog mooier wilt maken.(Bij sommige illustraties of tekst is de kleur ook naar jouw smaak te passen)
Wanneer pijn alles overneemt
Migraine is geen gewone hoofdpijn. Het is een aanval die je lichaam gijzelt en je wereld in een waas zet. Licht wordt messen, geluiden beuken als hamers, elke beweging voelt als door stroop. Alsof je eigen lichaam je verraadt, weigert mee te werken. Soms dag(en) in een donkere kamer, waar tijd enkel bestaat tussen bonkende golven en momenten van ademhalen zonder kracht.
Voor wie het niet kent, is het moeilijk te begrijpen. Voor wie het wél kent, is het een strijd die nooit helemaal stopt. Deze gedichten in vrije vorm is voor hen, voor iedereen die zich ooit heeft verstopt achter gesloten gordijnen, die stil moest lijden terwijl de wereld doordraaide. Dit is geen klaagzang, maar een stem. Een erkenning. Een waarheid die niet genegeerd kan worden.
Inhoud
Gevangen in een stil gevecht
Daar komt het weer, de dreun, de druk,
mijn hoofd verzinkt, mijn lijf verstijft,
een kloppend ritme, traag en ruw,
een storm die alles uit me wrijft.
Licht snijdt dwars door dichte ogen,
geluiden beuken als een trom,
elke geur dringt veel te diep,
zelf ademhalen doet me stom.
Mijn lichaam weigert, wil niet meer,
geen spier beweegt zoals ik wil.
Mijn benen zwaar, mijn handen koud,
mijn huid te strak, mijn hoofd te stil.
Elk stapje voelt als door de was,
elk tikje trilt als brekend glas.
Geen kracht meer om iets op te tillen,
zelfs liggen vraagt te veel van mij.
De kamer sluit me langzaam in,
de tijd vervaagt, de lucht wordt dik.
Geen kussen zachter dan mijn pijn,
geen rust die echt de storm verdrijft.
Braken, kokhalzen, verloren,
mijn lichaam schreeuwt, mijn hoofd protesteert.
Geen ruimte voor een simpel woord,
zelfs denken voelt alsof het breekt.
Men zegt: ‘Ontspan, het gaat voorbij’,
maar pijn als deze kent geen eind.
Geen uitknop, geen ontsnappen aan
de ketens van dit helse brein.
De wereld draait en raast gewoon,
terwijl ik stil verdwijn, vervaag.
Wat overblijft is enkel schaduw,
een lijf dat zwicht, een geest die staakt.
Ik mis bewegen zonder lood,
ik mis de dagen zonder angst.
Ik mis mijn lijf dat met me werkt,
niet als een last die constant hangt.
En als de storm dan eindelijk zakt,
de mist weer uit mijn hoofd verdwijnt,
voelt het alsof ik even leef,
tot pijn mij weer opnieuw verkleint.
Maar pijn bepaalt niet wie ik ben.
Mijn lichaam hapert, maar ik niet.
Ik sta, ik adem, ik besta
al rammelt alles wat je ziet.
Ik weiger op te lossen in stilte.
Zelfs in de schaduw blijf ik hier.
Geen aanval zal mij ooit verzwijgen.
Ik ben meer dan deze pijn, altijd, keer op keer.
Gevangen in golven van pijn
Het begint als een rimpeling, een schaduw, een vlek,
een lichte druk achter mijn ogen, een knagend gebrek.
Dan zwelt het aan, een dreiging die groeit,
een storm in mijn hoofd die alles verwoest.
Mijn maag keert om, een golf trekt op,
misselijk tot diep in mijn botten verstopt.
Elke geur een aanval, te scherp, te zwaar,
zelfs water smaakt plots ranzig en raar.
Braken lost niets op, maakt niets licht,
de pijn blijft bonken, verdwijnt nog niet.
Ik krimp ineen, draai me stil,
maar mijn lijf luistert niet naar mijn wil.
Mijn lichaam protesteert, vecht tegen mij,
geen spier beweegt zonder verraad of pijn.
Mijn benen zwak, mijn handen kil,
zelf ademhalen voelt als te veel.
De kamer draait, de wereld beeft,
ik lig gevangen in een lijf dat beeft.
Geen licht, geen stem, geen adem zacht,
alleen het wachten, stil, berustend, machteloos en kracht.
Ik tel de seconden, minuten, uren,
elk moment een strijd in muren.
De tijd vervaagt, ik weet niet meer,
hoe lang ik lig, of ik nog leef, of ik nog keer.
Men zegt: ‘Drink water, neem wat rust,
zet frisse lucht tegen je borst.’
Maar hoe leg ik uit dat zelfs de wind
mijn huid snijdt, mijn nek verstijft, mijn hoofd laat tinten?
Alles trilt, alles suist,
zelfs stilte schreeuwt te luid.
Mijn maag draait verder, mijn lichaam rilt,
alsof ik vergiftigd ben, verteerd, verdeeld.
Wanneer de aanval eindelijk wijkt,
de mist zich langzaam weer verspreidt,
blijft mijn lijf een veld van scherven,
mijn hoofd nog kwetsbaar, leeg en klein.
Ik beweeg voorzichtig, test de grond,
maar weet dat het weer komen komt.
Dit was niet het einde, slechts een pauze,
migraine slaapt nooit, het wacht en lacht.
En toch blijf ik, hoe zwaar, hoe stil,
ik sta weer op, tegen mijn wil.
Want ik ben meer dan deze storm,
ik bén, zelfs als mijn lichaam kromt.
In de greep van migraine
Ze wordt wakker met een vleugje druk,
een vage dreiging, nog niet sterk genoeg
om haar volledig te breken.
Ze kent dit gevoel, dit fluisterende kwaad,
dat zich stil verschuilt in de schaduw van haar schedel.
Ze probeert het te negeren, op te staan,
koffie te zetten, de dag te vangen
voordat hij door haar vingers glipt.
Maar het groeit, als een storm in de verte,
langzaam maar onafwendbaar.
Het eerste licht van de ochtend
snijdt messcherp door haar ogen.
De koelkast zoemt als een kettingzaag,
elke geur is te veel, te diep, te sterk,
zelfs de lucht lijkt verdikt met prikkels.
Ze sluit haar ogen, diep ademhalen,
een illusie van controle over wat gaat komen.
Maar het kwaad kent geen genade,
het zet zich vast in haar slapen,
bonkt, trekt, duwt haar achteruit.
Haar lichaam weigert, spieren verkrampen,
elke beweging is een gevecht tegen lood.
Zelfs het kleinste gebaar—een hand door het haar,
een blik op haar telefoon—is een klap,
een mokerslag in een brein dat smeekt om stilte.
Ze sleept zichzelf naar bed,
een duik in het donker, het enige toevluchtsoord.
Maar zelfs daar blijft het hameren,
elke hartslag een dreun in haar schedel,
elke seconde langer dan de vorige.
De misselijkheid komt opzetten als een golf,
onverbiddelijk, koud en zuur.
Haar maag krimpt, een woeste draaikolk,
ze weet dat verzet zinloos is.
Het komt. Het moet eruit.
Met trillende benen strompelt ze
naar de koele tegels van de badkamer.
Knielt, sluit haar ogen,
laat haar lichaam het gevecht voeren
dat ze nooit kan winnen.
Wanneer het voorbij is,
blijft ze zitten, haar voorhoofd tegen haar armen,
zweet in haar nek, de wereld een wazige vlek.
De pijn blijft. De storm woedt voort.
Geen opluchting, geen einde in zicht.
De tijd verliest zijn vorm.
Uren gaan voorbij zonder betekenis,
samengesmolten tot een klamme waas
van stilte en pijn, trillingen en druk,
een spel van wachten zonder einde.
En dan, ergens in de schemering,
wanneer ze de hoop bijna heeft losgelaten,
begint het langzaam te vervagen.
Geen plotselinge bevrijding,
maar een aftocht, traag en onbetrouwbaar.
Ze opent haar ogen, test de lucht.
Haar hoofd voelt beurs, haar lijf uitgeput.
Haar spieren zijn zacht, te slap,
alsof ze een oorlog heeft gevochten
zonder ooit een slag te slaan.
Ze gaat rechtop zitten, voorzichtig,
de stilte voelt onnatuurlijk, onwennig.
Haar benen trillen, haar mond droog,
maar ze leeft, ze is er nog.
De migraine is weg,
maar niet verdwenen.
Hij slaapt.
Wacht.
En ooit, op een dag die haar niet past,
zal hij weer ontwaken.