Druk op de afbeelding om je geweldige cadeau te bestellen.
Kies je productkleur, maat of voeg een tekst of foto erbij als je het nog mooier wilt maken.(Bij sommige illustraties of tekst is de kleur ook naar jouw smaak te passen)
Het meisje en de leeuw
De zon zakte langzaam achter het goudgele gras toen Noor de stille vlakte overstak. Haar sandalen trokken lijnen in het zand, als een schrift waarin ze zonder woorden probeerde te begrijpen waarom vriendschappen verwelken terwijl een mens voortgaat. Bij een eenzame acacia lag een leeuw met manen die glansden als verbrand koper. Hij hief zijn kop, keek haar aan met amberkleurige ogen en knikte alsof hij haar komst al lang verwachtte.
‘Je draagt vragen die zwaarder zijn dan je tas,’ zei hij zonder brul of dreiging. Zijn stem klonk als een trommel die diepte aankondigt.
Noor ging zitten, de knieën opgetrokken, handen rond haar schenen. ‘Ik begrijp niet hoe iemand die gisteren zo dichtbij stond vandaag langs mij heen kan lopen alsof er nooit gedeelde adem bestond.’
De leeuw streek met zijn staart over het zand. ‘Verandering is geen inbreker maar een ambachtelijke beeldhouwer. Hij hakt steeds nieuwe vormen uit dezelfde steen. Een mens blijft steen, maar het profiel wisselt. Soms past het nieuwe gezicht niet langer bij een ouder landschap.’
Noor tuurde naar haar vingers. ‘Betekent dat dat verlies onafwendbaar is?’
‘Niet elk verlies is aftakeling,’ antwoordde de leeuw. ‘Sommige afstanden bewaken wat er blijft. Wanneer een welp volwassen wordt, verlaat hij de troebele rivier van het nest, anders verdrinken beide generaties in wederzijdse honger naar wie de ander gisteren was.’
‘Maar waarom voelt het dan als breuk?’
‘Omdat het hart een archivaris is,’ zei hij, ‘die elke gedeelde lach netjes onder glas legt. Zodra het glas knapt, ruikt hij scherven en roept hij alarm.’
Noor trok een grasspriet los, liet zaadkorrels tussen haar duim en wijsvinger glijden. ‘Kan ik iets doen om herinneringen te redden zonder aan de randen van mezelf te vijlen?’
De leeuw ademde langzaam. ‘Bewaar herinneringen niet in marmer maar in aarde. Marmer eist stilstand. Aarde ademt mee en draagt het zaad dat jij net liet vallen. Wat ooit betekenis droeg, keert terug als een bloem in een onverwacht seizoen. Je hoeft haar niet te plukken om te weten dat ze bloeit.’
Noor liet de spriet vallen, tekende cirkels in het zand. ‘En de mensen die verdwijnen terwijl ik vooruitga?’
‘Wie verdwijnt,’ zei de leeuw, ‘kiest in wezen voor een andere route rond dezelfde berg. Spoorwegen kruisen elkaar niet op elke flank, toch behoren ze tot hetzelfde netwerk. Als jouw pad hen later weer kruist, zul je merken dat zij eveneens zijn gebeeldhouwd door verandering.’
Ze keek omhoog en merkte hoe de hemel donkerpaars kleurde. ‘Wat als ik hen onthoud zoals ze waren, en niet zoals ze zijn geworden?’
‘Dan houd je een oude foto vast en hoop je dat hij lucht geeft,’ zei hij. ‘Maar papier ademt niet. Laat herinneringen vervormen zoals liederen in de wind; zo blijft de melodie leven al wisselen de tonen.’
Noor zweeg terwijl een nachtbries door het gras gleed. ‘Ik vrees dat ik stukken van mezelf verlies wanneer anderen wegtrekken.’
‘Verlies is slechts het laten vallen van schaduwen die niet langer bij het nieuwe licht passen,’ antwoordde de leeuw. ‘Wie jij vandaag bent kan geen schaduw werpen die gisteren nog toebehoorde aan een ander.’
Ze stond op, klopte zand van haar rok, ademde de koele lucht in. ‘Je woorden zijn zwaar maar troosten tegelijk.’
De leeuw hief zijn kop opnieuw. ‘Troost is geen kussen maar een kaart. Hij wijst richting, niet bestemming. Loop verder, draag licht, en laat achter wie geen ruimte meer vindt bij je haardvuur. Wie tijdens je reis terugkeert, zal herkenning vinden in het vuur dat jij in jezelf bewaart.’
Noor boog licht, streek even langs de manen. Zonder meester en leerling, zonder winnaars of verliezers, stapte ze de schemering in met lichtere voeten. En terwijl haar silhouet samensmolt met de duisternis, neuriede ze een stil lied dat de leeuw in gedachten zal blijven volgen, wetend dat verandering niet verraad is, maar de natuurlijke adem van een ziel die zich telkens opnieuw vormt.