Jezelf blijven als militair: een innerlijke strijd die moed vereist.
Het verhaal van Chris (44), al vijfentwintig jaar militair, werpt een scherp licht op hoe zwaar het kan zijn om jezelf te blijven in een omgeving die constant om sterkte en controle vraagt. Met een indrukwekkende carrière bij defensie, meerdere uitzendingen en een dapperheidsonderscheiding, lijkt het leven hem ogenschijnlijk voor de wind te gaan. Toch heeft Chris zich in stilte steeds verder verwijderd van zichzelf én van de mensen die hem lief zijn. Zijn harde gedrag heeft diepe sporen achtergelaten in zijn gezin en bij hemzelf, en nu, na jarenlang proberen door te zetten, beseft hij dat hij niet meer kan blijven weglopen voor de confrontatie met zijn innerlijke wereld.
Een jongensboek met schaduwzijden
Op het eerste gezicht lijkt Chris’ leven het droomscenario van velen: fysieke fitheid, spannende avonturen, kameraadschap en persoonlijke overwinningen. De onderofficier heeft alles bereikt wat hij als jonge rekruut voor ogen had. Tijdens gevaarlijke uitzendingen voelde hij zich levendiger dan ooit, en de erkenning die hij ontving voor zijn moed bevestigde zijn beeld van zichzelf als een onverschrokken man.
Maar in de stilte na de adrenaline werd een ander verhaal zichtbaar. De man die zo goed leek te weten hoe hij in levensbedreigende situaties moest handelen, verloor grip op de simpele, maar wezenlijke aspecten van het leven: verbinding en kwetsbaarheid. Zijn gezinsleven werd steeds moeilijker, zijn huwelijk wankelde, en om de pijn te verdoven, greep hij naar alcohol. Hij had alles, maar voelde zich leeg.
Een jeugd van stille strijd
De wortels van Chris’ harde buitenkant liggen diep. Zijn jeugd in een achterstandswijk van Rotterdam was onveilig en verwarrend. Toen zijn moeder hem als driejarige achterliet bij zijn oma, wachtte hij nachtenlang op de trap op haar terugkeer. Het verdriet dat hij voelde toen ze pas een jaar later terugkwam met een nieuwe partner en baby, drukte hij weg. In plaats daarvan besloot hij harder zijn best te doen, in de hoop dat zijn moeder hem nooit meer zou verlaten.
Maar die liefdevolle erkenning kwam niet. Hij groeide op in een chaotisch huishouden met een alcoholverslaafde oma en een moeder die zelf in een gewelddadige relatie gevangen zat. Chris leerde zichzelf weg te cijferen en te verharden. Hij werd stil, deed wat nodig was, en bouwde onbewust een schild op dat hem moest beschermen tegen de onveilige wereld om hem heen.
Defensie: een vlucht en een reddingsboei
Toen Chris zich op zijn negentiende aanmeldde bij defensie, voelde dat als een bevrijding. Hij kreeg structuur, kameraadschap, en de mogelijkheid om zichzelf opnieuw uit te vinden. Zijn sterke fysieke en mentale eigenschappen werden beloond, en hij bloeide op. Maar de onzekerheden die in zijn jeugd waren ontstaan, verdwenen niet zomaar. Hij leerde zich aan te passen aan de harde militaire cultuur: emoties uiten was geen optie, en gevoelige gesprekken werden vermeden. Hij speelde zijn rol goed, deed wat van hem verwacht werd, en bleef zijn kwetsbaarheden verbergen achter een masker van hardheid.
Zijn vrije tijd vulde hij met excessieve feesten, alcohol en oppervlakkige relaties, alsof hij de leegte daarmee kon opvullen. En dat werkte tijdelijk. Maar toen hij leidinggevende werd, botste zijn harde, directieve stijl met de behoefte aan empathie en verbinding die zijn team én hijzelf eigenlijk nodig hadden.
De prijs van hardheid
Wat Chris lange tijd niet zag, was dat zijn overlevingsmechanisme – zijn emotionele geslotenheid en harde gedrag – een tol begon te eisen. Niet alleen op zijn werk, maar vooral in zijn gezin. Zijn vrouw voelde zich niet meer verbonden met hem, en zijn kinderen ervoeren de afstand die hij, vaak onbewust, creëerde. Chris raakte zichzelf kwijt in zijn poging om anderen op afstand te houden en voelde tegelijkertijd hoe diep de verwijdering hem raakte. Het was alsof hij, door zich af te schermen, juist alles verloor wat hem dierbaar was.
De spiegel van moed
Met de moed die hem op het slagveld tot een held maakte, heeft Chris nu een andere uitdaging te trotseren: zichzelf écht onder ogen komen. Hij heeft geleerd dat zijn harde gedrag hem ooit hielp te overleven, maar dat het nu tegen hem werkt. In de veiligheid van een doorbraaksessie durft hij stil te staan bij de angst die hem al sinds zijn jeugd achtervolgt: de angst voor afwijzing. Hij leert zien hoe hij deze angst steeds heeft vermeden door zich te verschuilen achter een rol die niet écht van hem is.
Voor Chris betekent moed niet langer het trotseren van uiterlijke gevaren, maar het laten zakken van zijn schild. Het vraagt hem om zijn emoties te voelen, zijn behoeften serieus te nemen en de verbinding met zijn vrouw, kinderen en zichzelf te herstellen. Deze reis is geen vlucht meer; het is een keuze om zichzelf te bevrijden.
De kracht van kwetsbaarheid
Chris’ verhaal laat zien dat échte kracht ligt in het durven toelaten van kwetsbaarheid. Zijn verleden kan hij niet veranderen, maar door het te omarmen, kan hij zijn toekomst herschrijven. Hij kan leren om op een andere manier leiding te geven: vanuit empathie en vertrouwen in plaats van controle. En thuis kan hij weer de partner en vader worden die hij wil zijn, niet door perfectie te bereiken, maar door eerlijk te zijn over wie hij is en wat hij voelt.
Een leven in balans
Chris is niet alleen een militair, een leider of een vader. Hij is een mens die, ondanks alles wat hij heeft meegemaakt, nog steeds in staat is om zichzelf te hervinden. Zijn reis is een krachtige herinnering voor iedereen: het vraagt ongelooflijke moed om jezelf te blijven, vooral in een wereld die voortdurend vraagt om aanpassing. Maar die moed kan de sleutel zijn tot een leven waarin je niet alleen overleeft, maar ook echt leeft – vol verbinding, trots en liefde.
