Relatieve betrokkenheid onder mensen
Het lijkt wel een trend zo aan het einde van de vakantie, dat veel relaties worden beëindigd. Sommige na een lange tijd van samenwonen, andere al na korte tijd. Het verbaast mij, dat na scheiding sommigen hun ex-partner gewoon ‘aan hun lot’ overlaten en doen alsof er nooit iets tussen beiden is geweest. Zijn er kinderen bij betrokken, dan zijn die helemaal de dupe.
Met veel toewijding en liefde wordt er gestart met een relatie. Verloopt deze goed, dan wordt er al snel overwogen om te gaan samenwonen. In het begin is alles goed. Presentjes, romantische etentjes, uitgaan en droomvakanties houden het jonge koppel in een gelukzalige move.
Voor een aantal is dit niet het eerste samenwonen. Zij komen uit een gestrande relatie of hebben hun partner verloren. Bij deze eerste groep speelt er nog iets anders mee, degenen die kinderen hebben. Zo ontstaat een samengesteld gezin.
Het is waardevol als die kinderen met elkaar overweg kunnen en ook de partner met jouw kinderen. Mocht dit niet het geval zijn, dan ontstaan er vaak irritaties. Dit is ondermeer het geval wanneer de eigen kinderen worden voorgetrokken boven de kinderen van de partner.
Dit gebeurt ook als slechts één van de partners een kind heeft, dat door de andere mede ‘opgevoed’ wordt. In veel gevallen doet hij of zij dit niet volledig volgens inzicht van de vader of moeder, ondanks dat deze zijn of haar uiterste best doet. Veel personen, die uit een gestrand partnerschap komen en één of meerdere kinderen hebben, voeden de kinderen ‘toegeeflijker’ op, dat ontstaat als compensatie. Zij voelen zich een beetje schuldig aan de situatie. De nieuwe partner kijkt hier neutraal tegenaan en kiest voor een consequentere aanpak ten goede van het kind, maar dit wordt door de vader of moeder niet altijd getolereerd.
Ook als beide partners er een gezamenlijk kind bij krijgen ontstaan er eerder conflicten tussen beide partners en de andere kinderen.
Als die irritaties voortduren, dan komt het voor dat één van de partners de liefde voor de ander gaat verwaarlozen. Een goed contact met een collega, oude vriend of vriendin, iemand van de sportschool, die een luisterend oor heeft, zal de aandacht van hem of haar krijgen. Niet zelden zal dit leiden tot wederzijdse gevoelens, waardoor de relatie met de vaste partner zijn tol zal gaan eisen. Het gevolg is, dat beiden uit elkaar groeien en uiteindelijk de relatie wordt beëindigd.
In deze situatie is er iets dat ik niet begrijp. Je deelt vaak jarenlang lief en leed samen en er zijn veel dingen gezamenlijk ondernomen. Je zorgt voor de ander en deze voor jou en dan is het voorbij. Alsof je elkaar niet hebt gekend. Je wist het uit je geheugen alsof het nooit heeft bestaan en je een paar oude schoenen weggooit. Dit, terwijl het toch een stuk van je leven is.
Kun je de ander dan zomaar aan zijn of haar lot overlaten? Vooral als er kinderen zijn, die je toch als een pappa of mamma hebben gezien. Velen ‘duiken’ dan vaak weer in een nieuwe relatie alsof het gras daar groener is.
Verschillende artikelen heb ik geweid aan het feit, dat er enorme woningnood is in de sociale huursector. Vooral voor personen die uit een verbroken relatie komen. Deze hebben meestal weinig carrière gemaakt en zijn nauwelijks in bezit van ‘woonpunten’ om een betaalbare huurwoning te verkrijgen. Waar moet je dan terecht? Bij familie, bij vrienden, in een koude schuur, op een camping in een tent of op een bank in het park? Personen die het huis hebben moeten verlaten zwerven veelal van de ene naar de andere woonplek. Zij moeten zorgen voor een vaste woning, de inrichting en dan nog geld voor levensonderhoud. En hoe zit dat met de eventuele kinderen!
Een vreemd modern verschijnsel, waarbij slechts één ding telt: je eigen ik’! Zoals Youp van ’t Hek reeds aangaf: “Hoe komt het dat mensen vrolijk (en gelukkig) een relatie instappen, om daarna als totaal vreemden, tegenover elkaar komen te staan?!”
Op dit gebied is de mens toch vaak een gewetenloos wezen!
Koos Dirkse
Hier is de situatie zo: na twintig jaar huwelijk zijn we via de notaris gescheiden met onderlinge toestemming. De kids (met ADHD) stonden altijd voorop en dat zou niet veranderen, spraken we af. Nooit wordt de ex-partner afgebroken, afspraak in een nieuwe relatie is dat de ex-partner nog altijd bij het gezin hoort en dat, wat we samen opgebouwd hebben aan de dochters toekomt. Ik ondertekende nog de aankoopakte mee om mijn ex tijdens de scheiding een nieuw huis te helpen aankopen. Op papier: week-week voor de dochters, toen tieners., in realiteit: de kids liepen vrij in en uit, we voerden hen tot aan de deur van de ex, de opvoeding was nog steeds in overleg via telefoon en sms. Oudercontact gebeurde met beiden aanwezig zoals vroeger en later zelfs met mijn nieuwe partner en mijn ex samen. Doktersbezoeken: idem.
Ik ben inmiddels hertrouwd en de vier dochters (2+2) zijn vriendinnen. Met oudejaar kwamen ze allemaal met partner gezellig meevieren. Mijn ex is inmiddels bevriend met mijn man en zat mee aan tafel,hij was ook kort op mijn huwelijk. Toch duurde het zo’n vijf jaar tot iedereen terug zijn thuisgevoel had dus het is belangrijk om er beiden te ‘zijn’. Eerlijke communicatie is ‘key’. Uit de vechtscheiding van mijn partner (zijn ex werd ‘moeder onwaardig’ beschouwd en hij kreeg de dochters toegewezen), kwamen zijn dochters beschadigd. Ondertussen zien ze dat het ook anders kon en komen ze ook graag naar huis. Mijn dochters willen ook ooit trouwen, zeggen ze, dus ik denk dat we het goed gedaan hebben inwoner zoektocht naar nieuw geluk en met respect voor iedereen. Het kan dus wel!